Domus Aurea Rome

W 64 r. n.e. wielki pożar spustoszył Rzym i zniszczył rezydencję cesarza Nerona (domus transitoria).
To tragiczne wydarzenie spowodowało wywłaszczenie około 80 hektarów ziemi w celu zbudowania na tym miejscu nowej struktury, willi miejskiej, która miała stać się rezydencją cesarza Nerona. Obszar ten rozciągał się między Palatynem, Caelian i Esquiline.
Nowa rezydencja Nerona przyjęła nazwę „domus aurea”, dosłownie „złoty dom”.
Później nietrudno było zrozumieć dlaczego.

Zbudowana z cegły, a nie z marmuru, jak czasami sądzimy, konstrukcja tej willi osiągnęła szczególnie śmiałe i innowacyjne rozwiązania architektoniczne.

Zaprojektowana przez architektów Severusa i Celera oraz ozdobiona przez malarza Fabullusa,willa składała się z kilku oddzielnych budynków, a także lasów i ogrodów.
Na terenie domus aurea znajdowały się również baseny z gorącymi, termalnymi, siarkowymi i innymi wodami.
Istniały liczne sale na uczty i bankiety, aby zaspokoić bogate życie cesarza Nerona.
Najsłynniejszym z tych pomieszczeń była rotunda coenatio sala, która dzięki niezwykłym rozwiązaniom architektonicznym i inżynieryjnym obracała się sama.
Imponujący był również ogromny przedsionek, w którym znajdował się kolosalny posąg cesarza w przebraniu boga słońca. Ośmiokątna sala domus charakteryzuje się architekturą o krzywoliniowych rytmach i jest przykryta kopułą z dużym centralnym lukarną, która wpuszcza światło; styl, który wyprzedza architekturę o przerywanej linii z XX wieku.

Domus aurea charakteryzował się bogatymi dekoracjami, geometrycznymi motywami w stiuku i farbie oraz ciekawymi figuralnymi obrazami.
Dekoracje Złotego Domu były bogate i niewiarygodne: sufity były zdobione stiukami i kamieniami półszlachetnymi oraz foliami z kości słoniowej, nie wspominając o rozległych złotych boazeriach.
To sprawia, że rozumiemy wybór nazwy mieszkania, które nie mogło nie być „domem ze złota”.

Kolejną innowacją architektoniczną tej rezydencji był szczególny wybór umieszczania mozaik na sklepionych sufitach: zwykle do tego czasu mozaiki były umieszczane na podłogach, a nigdy na sufitach.
Później technika ta została przyjęta przez sztukę chrześcijańską do dekoracji wielu kościołów, które zostały później zbudowane w Rzymie.

Domus aurea obejmował rozległy obszar Rzymu, gdzie luksusowi i wielkości budynku towarzyszyły wspaniałe ogrody, winnice i obszary leśne.
W dolinie między wzgórzami znajdowało się również pół-sztuczne jezioro, na którym później zbudowano Koloseum.
Domus Aurea jest jednym z najbardziej fascynujących miejsc historycznych na świecie.